Πεζοπορία στο μονοπάτι του Μαινάλου Τμήμα 1: Στεμνίτσα → Δημητσάνα

Το πρώτο Σάββατο του Νοέμβρη μας βρήκε στην Ορεινή Αρκαδία να πεζοπορούμε στο πιστοποιημένο μονοπάτι του Μαινάλου και συγκεκριμένα στο πρώτο του τμήμα που ενώνει τη Στεμνίτσα με τη Δημητσάνα. Η εμπειρία ήταν μοναδική και γι’αυτό τη μοιράζομαι μαζί σας. Πριν ξεκινήσω την αφήγηση, να ξεκαθαρίσω ότι δεν είμαστε ούτε έμπειροι πεζοπόροι ούτε είχαμε κάποιον οδηγό μαζί μας. Το μονοπάτι έχει άριστη σήμανση και είναι μέτριας δυσκολίας. Αν λοιπόν έχεις μια σχετικά καλή φυσική κατάσταση και σου αρέσει η πεζοπορία στη φύση τότε σου το προτείνω ανεπιφύλακτα.

Λίγα λόγια για το μονοπάτι

Το μονοπάτι του Μαινάλου είναι το πρώτο ελληνικό μονοπάτι διεθνώς πιστοποιημένο. Αυτό σημαίνει ότι τόσο ο σχεδιασμός, η οργάνωσή του, αλλά πιο σημαντικό, η συντήρησή του, γίνεται σύμφωνα με τα πρότυπα που ορίζει η Ευρωπαική Ένωση Πεζοπορίας (ERA). Επομένως είναι αξιόπιστο και ασφαλές.

Το μονοπάτι στο σύνολό του είναι ένα μακρύ ορεινό μονοπάτι μήκους 75χλμ, το οποίο διασχίζει 9 χωριά και χωρίζεται σε 8 τμήματα:

1. Τμήμα 1: Στεμνίτσα → Δημητσάνα, 12.5χλμ, 5 ώρες
2. Τμήμα 2: Δημητσάνα → Ζυγοβίστι, 4.2χλμ, 2 ώρες
3. Τμήμα 3: Ζυγοβίστι → Ελάτη, 14.9χλμ, 5 ώρες
4. Τμήμα 4: Ελάτη → Βυτίνα, 8.5χλμ, 2.30 ώρες
5. Τμήμα 5: Βυτίνα → Νυμφασία, 5.6χλμ, 2 ώρες
6. Τμήμα 6: Νυμφασία → Μαγούλιανα, 8.9χλμ, 3.30 ώρες
7. Τμήμα 7: Μαγούλιανα → Βαλτεσινίκο, 6.6χλμ, 2.30 ώρες
8. Τμήμα 7: Βαλτεσινίκο → Λαγκάδια, 13.9χλμ, 5 ώρες

Εμείς επιλέξαμε το πρώτο τμήμα το οποίο μάλλον είναι και το πιο απαιτητικό τόσο σε απόσταση όσο και υψομετρική διαφορά που άγγιξε τα 800μ!

Τμήμα 1: Στεμνίτσα → Δημητσάνα

Ξεκινήσαμε τη μέρα μας με ένα καλό και ελαφρύ πρωινό στο ξενοδοχείο μας στη Δημητσάνα, βάλαμε τα παπούτσια πεζοπορίας και πήραμε το ταξί για τη Στεμνίτσα. Φτάσαμε στη Στεμνίτσα σε μόλις 15′ (στο τέλος της ημέρας θα εκτιμούσαμε πολύ την ανακάλυψη του τροχού) ενώ στη διαδρομή ο οδηγός μας έδειχνε στο περίπου το μονοπάτι που θα ακολουθούσαμε για να γυρίσουμε πίσω στη Δημητσάνα. Όταν βλέπεις το φαράγγι του Λούσιου από ψηλά, αρχίζεις να έχεις δεύτερες σκέψεις σχετικά με τον αν θα τα καταφέρεις και τι σε περιμένει εκεί κάτω. Ο οδηγός μας άφησε στη πλατεία του χωριού, μας έδειξε το μονοπάτι και μας έδωσε και το τηλέφωνό του σε περίπτωση που χρειαζόμαστε κάτι. Κάτι μου λέει ότι δε μας έκοψε και πολύ μάχιμους…

Στη πλατεία της Στεμνίτσας εντοπίσαμε τη πινακίδα που έλεγε την απόσταση για τη Δημητσάνα και τα ενδιάμεσα μέρη που θα συναντούσαμε. Η αλήθεια είναι ότι η πινακίδα είναι λίγο αισιόδοξη ή τέλος πάντων δεν λαμβάνει υπόψιν τις στάσεις που θα κάνεις για να ξεκουραστείς και να δεις τα ενδιάμεσα σημεία ενδιαφέροντος.

Η ώρα ήταν 10:15 όταν πήραμε το κατηφορικό ασφαλτωμένο μονοπάτι που σε οδηγεί έξω από το χωριό σε έναν χωματόδρομο παράλληλο στον επαρχειακό δρόμο.  Με την κουβέντα παραλίγο να ξεχαστούμε και να μη στρίψουμε αριστερά.

Έχε λοιπόν το νού σου γιατί μόλις δεις τη ξύλινη αυτή πινακίδα (προσωπικά θα άλλαζα το χρώμα των γραμμάτων για να φαίνονται καλύτερα), στρίβεις αριστερά και μπαίνεις μέσα στο μονοπάτι που θα σε οδηγήσει προς τη μονή Προδρόμου.

Το αρχικό μονοπάτι είναι πολύ στρωτό και ελαφρά κατηφορικό. Η σήμανση είναι συχνή και γίνεται με δυο τρόπους: υπάρχουν πινακίδες σε σχήμα ρόμβου με το λατινικό γράμμα ‘m’ (m for mainalon) και επίσης βελάκια ή σημάδια με χρώμα πορτοκαλί σε διάφορα σημεία κατά μήκος της διαδρομής αλλά και όταν αλλάζεις πορεία.

Σε 45′ φτάσαμε πολύ εύκολα στη θέση “Κρήνη Καμάρι”. Από εκεί η πινακίδα σε ενημερώνει ότι η μονή Προδρόμου απέχει 1 ώρα και 15′. Ακολουθήσαμε τις ταμπέλες, στρίψαμε αριστερά σε έναν φαρδύ χωματόδρομο και λίγα μέτρα πιο κάτω ξαναμπήκαμε δεξιά σε ένα πιο στενό μονοπάτι αλλά πολύ βατό. Στο ξέφωτο που βρήκαμε αποφασίσαμε να κάνουμε ένα πεντάλεπτο διάλειμμα για λίγο νεράκι.

Από εκεί, ξαναπήραμε το μονοπάτι το οποίο έγινε αρκετά κατηφορικό και μετά από 10΄βγήκαμε στον επαρχιακό δρόμο που συνδέει τις μονές με τα χωριά. Στις 11:55  είχαμε φτάσει στη Μεταμόρφωση του Σωτήρα, η οποία ήταν πραγματικά η σωτηρία μας για ένα μικρό διάλειμμα και το πρώτο μας σνακ. Στο σημείο αυτό αρχίσαμε να βλέπουμε και πάλι ανθρώπους και πολιτισμό. Η θέα δε από εκεί προς το φαράγγι είναι εκπληκτική.

Σε μόλις 800μ ακολουθώντας το κατηφορικό μονοπάτι συναντήσαμε τη μονή Προδρόμου. Το κινητό σταμάτησε να βρίσκει σήμα αλλά νιώσαμε ασφαλείς από την παρουσία των άλλων ανθρώπων (κυρίως προσκυνητών) που κάνουν τη μικρή διαδρομή που ενώνει τις μονές. Από αυτό το σημείο λοιπόν μέχρι και τη μονή Φιλοσόφου θα έχεις παρέα. Μη βιαστείς να ακολουθήσεις το μονοπάτι προς τα κάτω. Άλλωστε σημασία δεν έχει ο προορισμός αλλά το ταξίδι. Οπότε μη λυπηθείς τα σκαλοπάτια και τα παραπάνω χιλιόμετρα για να κάνεις τη παράκαμψη και να επισκεφτείς όλες τις μονές.

Προσωπικά, η πιο εντυπωσιακή είναι η μονή Προδρόμου, όπου είναι κυριολεκτικά κτισμένη μέσα στα βράχια. Οι καλόγεροι είναι πολύ φιλόξενοι και σε κερνάνε ελληνικό καφέ, νερό και λουκουμάκι. Ό,τι πρέπει δηλαδή για να πάρεις τα πάνω σου για τη συνέχεια. Προσοχή γιατί η μονή Προδρόμου είναι κλειστή απο τη 13:00 έως τις 17:00.

Από τη μονή Προδρόμου αναχωρήσαμε στις 12:40. Στο σημείο αυτό μπορείς να επιλέξεις αν θα κάνεις μια παράκαμψη 90΄για να επισκεφτείς την αρχαία Γόρτυνα. Εμείς είπαμε να το αφήσουμε για την επόμενη φορά, οπότε συνεχίσαμε με κατεύθυνση την μονή Φιλοσόφου.

Οι μονές Φιλοσόφου (η παλαιά και η νέα) βρίσκονται στην απέναντι μεριά του φαραγγιού. Διασχίσαμε λοιπόν με προσοχή τη ξύλινη γέφυρα του Φιλοσόφου περνώντας πάνω από τον ποταμό Λούσιο και κάναμε πάλι μια μικρή παράκαμψη ώστε να κατεβούμε στο ποτάμι και να νιώσουμε τα δροσερά νερά του. Εκεί έκανα και γνωριμία με ένα βάτραχο.

Με το που περάσαμε στην απέναντι πλευρά του φαραγγιού, το μονοπάτι έγινε ανηφορικό με σκαλοπάτια. Κάπου εδώ δηλαδή αρχίζει να γίνεται απαιτητική και κουραστική η διαδρομή. Εμάς μας βοήθησαν αρκετά κάτι μεγάλα ξύλα που τα χρησιμοποιήσαμε σαν μπατόν. Σε 10′ περίπου συναντήσαμε τη πινακίδα στη θέση “Παλαιά Μονή Φιλοσόφου”. Από εκεί αριστερά και πάνω πηγαίνεις προς τη παλαιά μονή, ενώ προς τα δεξιά για τη νέα μονή. Η παράκαμψη είναι μόλις 5′ απλά είναι 100μ ανηφορικά σκαλοπάτια. Αξίζει όμως να δεις τη παλαιά μονή που λειτούργησε ως κρυφό σχολείο στα χρόνια της Τουρκοκρατίας.

Όπως θα ανεβαίνεις προς τη νέα μονή Φιλοσόφου θα δεις απέναντι στο βάθος μέσα στα βράχια τη μονή του Προδρόμου.

Με τα πολλά και τα δύσκολα φτάσαμε επιτέλους στη νέα μονή Φιλοσόφου κατά τις 13:45. Ο μοναδικός καλόγερος της μονής μας υποδέχτηκε με καφεδάκι και λουκουμάκι ενώ στη βρύση της μονής γεμίσαμε τα μπουκάλια μας με νερό.

Μετά από ένα δεκάλεπτο διάλειμμα, ανεβήκαμε τα σκαλοπάτια της μονής προς το πάρκινγκ των αυτοκινήτων για να πάρουμε το μονοπάτι προς τη Δημητσάνα. Στο σημείο αυτό συναντήσαμε και τους τελευταίους ανθρώπους. Η πινακίδα έγραφε ακόμα 2.30 ώρες για Δημητσάνα και είμασταν μόνο στα μέσα της διαδρομής. Ακόμα και η ταμπέλα είχε καταρρεύσει…

Σε 45′ περίπου, κατά τις 15:00,  φτάσαμε στη γέφυρα της Μονόπορης όπου διασχίσαμε για μια  ακόμα φορά τον ποταμό και βρεθήκαμε και πάλι στη  δεξιά όχθη. Η πινακίδα έγραφε 1.45′ για Δημητσάνα.

Από το σημείο αυτό ξεκίνησε σταθερά η ανάβασή μας προς τα 950μ όπου είναι χτισμένη η Δημητσάνα. Το μονοπάτι, λοιπόν, έγινε ανηφορικό για όλο το υπόλοιπο της διαδρομής και επομένως πολύ κουραστικό. Ήδη τα σκαλοπάτια για τις μονές Φιλοσόφου μας είχαν εξαντλήσει ενώ μετρούσαμε ήδη 5 ώρες πεζοπορίας. Όμως, αν και είχαμε μπει στο πιο δύσκολο τμήμα του μονοπατιού, ήταν συνάμα και το πιο όμορφο. Το πιο εντυπωσιακό σημείο ήταν η ανάβαση σκαλοπατιών από όπου κατέβαινε ταυτόχρονα και το ποτάμι. Εκεί είναι που τα αδιάβροχα παπούτσια θα σου χρειαστούν.

Σε 30′ βρεθήκαμε στη θέση “Καδρονίκη”. Εκεί θέλει λίγο προσοχή για να διαβάσεις σωστά όλη τη πληροφορία της πινακίδας. Ενώ λοιπόν για Δημητσάνα πρέπει να πας δεξιά, υπάρχει από κάτω μια μικρή ταμπέλα που σε στέλνει αριστερά εξαιτίας του νερού που πιθανότατα κλείνει το δρόμο. Προβληματιστήκαμε αρκετά ποιο δρόμο να επιλέξουμε διότι μετά από τόση κούραση δε θες να κάνεις ούτε μέτρο παραπάνω άδικα. Τελικά επιλέξαμε να ακολουθήσουμε την οδηγία για το νερό και πήγαμε αριστερά.

Ευτυχώς η επιλογή μας ήταν σωστή διότι μας οδήγησε σε μια πολύ μικρή παράκαμψη και τελικά βγήκαμε πάλι στη σωστή κατεύθυνση για τη Δημητσάνα. Από εκεί αρχίσαμε να βλέπουμε και τους μπαρουτόμυλους της Δημητσάνας που έπαιξαν σημαντικό ρόλο στη διάρκεια της Επανάστασης. Η Δημητσάνα ήταν φημισμένη για τη μπαρούτη της.

Λίγα μέτρα μετά περάσαμε ένα ακόμα γεφυράκι και βρεθήκαμε σε ένα ακόμη σταυροδρόμι και επομένως δίλημμα. Είτε θα πηγαίναμε αριστερά προς Δημητσάνα είτε δεξιά προς το υπαίθριο μουσείο υδροκίνησης. Επειδή δεν το είχαμε επισκεφτεί ξανά αποφασίσαμε να κάνουμε τη παράκαμψη και να το δούμε. Σου προτείνω όμως να το επισκεφτείς κάποια άλλη στιγμή ανεξάρτητα από τη πεζοπορία. Ενώ είναι πολύ ενδιαφέρον μουσείο και όμορφα στημένο, εμείς δεν είχαμε το κουράγιο να το δούμε όπως θα έπρεπε. Πιο πολύ αξιοποιήσαμε τις καρέκλες που είχε για να ξεκουραστούμε. Οπότε αν μπορούσα να γυρίσω πίσω το χρόνο θα επέλεγα να το προσπεράσω και να το επισκεφτώ την επομένη ημέρα με το αυτοκίνητο.

Από το μουσείο φύγαμε κατά τις 16:20 και μετά από ένα πολύ εύκολο και στρωτό χωμάτινο δρομάκι είδαμε από μακρυά να ξεπροβάλει η Δημητσάνα. Δεν έχω χαρεί τόσο στη ζωή μου με την εικόνα ενός χωριού. Τα συναισθήματα μας ήταν σίγουρα ανάμεικτα. Νιώθαμε περήφανοι που τα καταφέραμε να πεζοπορήσουμε σχεδόν 6 ώρες, χαρούμενοι που επιτέλους φτάσαμε αλλά και λίγο στεναχωρεμένοι που τελείωσε η περιπέτειά μας.

Το τέλος του μονοπατιού ήταν κάτω από το ρολόι της Δημητσάνας. Η ώρα ήταν 16:42. Είχαν περάσει 6.30 ώρες από την έναρξη της διαδρομής στη Στεμνίτσα, σχεδόν 5 ώρες και 45′ καθαρής πεζοπορίας, σε συνολική διαδρομή 15 χιλιομέτρων. Η εμπειρία μοναδική και σίγουρα μας άνοιξε την όρεξη για την επόμενη φορά!

Η διαδρομή σε φωτογραφίες

💡 travelfox tips:

• • Επίλεξε κατάλληλο ρουχισμό ανάλογα με την εποχή. Απόφυγε τα βαριά ρούχα και επίλεξε να ντυθείς σε layers (μπλούζα με ειδικό ύφασμα που στεγνώνει γρήγορα, ένα αντιανεμικό μπουφανάκι ή μια fleece  ζακέτα ειδική για πεζοπορία)
  • Θα χρειαστείς οπωσδήποτε παπούτσια πεζοπορίας
  • Τα κινητά έχουν σήμα στο μεγαλύτερο μέρος της διαδρομής
  • Καλό είναι να έχεις μαζί σου ένα μικρό κιτ για την αντιμετώπιση μικροτραυματισμών.
  • Να έχεις μαζί σου αρκετό νερό αλλά μοιρασμένο σε μικρά μπουκάλια
  • Σνακ θα χρειαστείς λίγα. Προτίμησε μπανάνα και κάτι σε υδατάνθρακα γρήγορης απορρόφησης (π.χ ρυζογκοφρέτες)
  • Εκμεταλλεύσου τις μονές που θα συναντήσεις σαν σταθμούς ανάπαυσης και pit stops. Οι φιλόξενοι καλόγεροι θα σε κεράσουν καφεδάκι, λουκουμάκι και νερό.
  • Με τόσο νερό που θα πίνεις σίγουρα θα χρειαστείς τουαλέτα. Τουαλέτες θα βρεις τόσο στις μονές όσο και στο μουσείο υδροκίνησης.
  • Στην αρχή της διαδρομής ψάξε να βρεις μεγάλα κλαδιά για να τα έχεις μαζί σου σαν μπατόν.
  • Το ταξί από Δημητσάνα προς Στεμνίτσα κοστίζει περίπου 14 ευρώ.
  • Αν νιώθεις ότι τα 12.5 χλμ είναι πολλά για σένα τότε μπορείς εναλλακτικά να ξεκινήσεις τη πεζοπορία απο τη Μεταμόρφωση του Σωτήρα, να επισκεφτείς τις μονές Προδρόμου και Φιλοσόφου και να γυρίσεις πάλι πίσω. Η απόσταση μέχρι τη μονή Προδρόμου είναι 800μ και από εκεί μέχρι τη μονή Φιλοσόφου 1500μ. Σύνολο δηλαδή 4.6χλμ μετ’ επιστροφής.
  • Αν θες να κάνεις ένα τμήμα με μικρά παιδιά τότε σου προτείνω είτε τα 800μ από τη Μεταμόρφωση του Σωτήρα μέχρι τη μονή Προδρόμου και πάλι πίσω, είτε από τη Δημητσάνα μέχρι το μουσείο Υδροκίνησης και πάλι πίσω (σύνολο 4χλμ).
  • Μπορείς να κάνεις και την αντίθετη διαδρομή, δηλαδή να ξεκινήσεις από Δημητσάνα και να καταλήξεις στη Στεμνίτσα. Υπάρχει σήμανση και για τις δυο κατευθύνσεις.
  • Πριν και μετά τη πεζοπορία κάνε καλές διατάσεις. Ειδικά στον αχίλλειο τένοντα και τις γάμπες.
  • Απόφυγε την επόμενη μέρα κάποια δραστηριότητα που θα σου επιβαρύνει τα πόδια  όπως το να ανέβεις στο κάστρο της Καρύταινας (true story!).

Καλό σου ταξίδι!

travelfox 🦊