Εξόρμηση στην Ορεινή Αρκαδία

Πόσα ωραία μέρη έχει η Πελοπόννησος για όλες τις εποχές! Κάθε φορά που την επισκέπτομαι σκέφτομαι πόσο ευλογημένος τόπος είναι. Αυτή τη φορά ταξίδεψα στην Ορεινή Αρκαδία ένα “ανοιξιάτικο” σαββατοκύριακο του Νοέμβρη και ευχαριστήθηκα πανέμορφη φύση, καθαρό αέρα και νόστιμο φαγητό.

Πρώτος σταθμός η Βυτίνα

Ξεκινήσαμε Παρασκευή πρωί από την Αθήνα και σε μόλις 2 ώρες φτάσαμε στην όμορφη Βυτίνα. Ο δρόμος είναι πολύ καλός και ούτε που καταλάβαμε πότε φτάσαμε στη γραφική πλατεία της με την πετρόκτιστη εκκλησία του Αγίου Τρύφωνα και τα παραδοσιακά καφενεδάκια.

Σταθμεύσαμε το αμάξι μας και ξεκινήσαμε τη βόλτα μας. Το χωριό ήταν ακόμα ήσυχο διότι δεν είχαν ακόμη προλάβει τα τουριστικά πούλμαν να καταφθάσουν. Κάναμε τη βόλτα μας στην σχετικά άδεια πλατεία όπου μόνο λιγοστοί ντόπιοι έπιναν το πρωινό τους καφεδάκι και κατευθυνθήκαμε προς το Δημοτικό σχολείο για να ακολουθήσουμε το “δρόμο της αγάπης”.

Ο “δρόμος της αγάπης” είναι ένας δενδροσκέπαστος δρόμος από πλατάνια και σφενδάμους που ενδείκνυται για ρομαντικό περίπατο. Κατά την επίσκεψή μας είμαστε τυχεροί διότι δε συναντήσαμε ούτε αυτοκίνητα είτε άλλους ανθρώπους και μπορέσαμε να απολαύσουμε την ησυχία και την ομορφιά του φθινοπωρινού εκείνου πρωινού.

Μετά τη ρομαντική μας σύντομη διαδρομή επιστρέψαμε στη πλατεία του χωριού για να πιούμε ένα καφέ. Λίγο πριν αποχωρήσουμε, τα πρώτα εκδρομικά πούλμαν είχαν φτάσει. Το χωριό πλημμύρισε από μαθητές που είχαν έρθει για μονοήμερη εκδρομή και η πλατεία του χωριού γέμισε με  χαρούμενες εφηβικές φωνές. Τόπος στα νιάτα, λοιπόν, και φύγαμε για τον επόμενό μας προορισμό, τo χωριό Παναγιά. Προτού, όμως φύγουμε δε παραλείψαμε να επισκεφτούμε τα μαγαζάκια με τα παραδοσιακά προιόντα και να προμηθευτούμε όσπρια και ζυμαρικά της περιοχής.

💡 travelfox tip: Αν θες να χαρείς τη Βυτίνα μακρυά από τους πολλούς τουρίστες, επίλεξε να την επισκεφτείς νωρίς το πρωί μιας καθημερινής μέρας. Δυστυχώς, είναι τόσο κοντά στην Αθήνα που προσελκύει πολλούς εκδρομείς της μια μέρας. 

Στο χωριό Παναγιά για μεσημεριανό

Στην Ορεινή Αρκαδία πήγαμε διαβασμένοι. Δεν υπήρχε άνθρωπος που πήγε στη περιοχή και δε μας πρότεινε να φάμε στη ταβέρνα Ζέρζοβα στο χωριό Παναγιά. Από τη Βυτίνα, πρώτα συναντήσαμε τη Δημητσάνα και στη συνέχεια αντί να μπούμε μέσα στο χωριό ακολουθήσαμε το δρόμο στα δεξιά μας για τη Παναγιά. Σε 15΄είχαμε φτάσει στο ήσυχο αυτό χωριό.

Η ταβέρνα Ζέρζοβα βρίσκεται πάνω στη μικρή πλατεία του χωριού και έχει τραπεζάκια μέσα και έξω αναλόγως τον καιρό. Ο ιδιοκτήτης του πολύ φιλόξενος, μας κέρασε τσίπουρο από τη νέα του παραγωγή και μας ενημέρωσε για τα πιάτα που είχε εκείνη τη μέρα. Δε ξέρω αν έχει κατάλογο διότι κάθε μέρα φτιάχνει λίγα, διαφορετικά και πεντανόστιμα φαγητά. Ακόμα θυμάμαι όμως τα μανιτάρια με το μπούκοβο και τον κόκκορα με τις χυλοπίτες. Αν βρεθείς στην ευρύτερη περιοχή να το επισκεφτείς οπωσδήποτε.

Ορμητήριό μας η αρχοντική Δημητσάνα

Επόμενος μας προορισμός ήταν η αρχοντική Δημητσάνα όπου και είχαμε επιλέξει να μείνουμε για δύο βράδια. Η επιλογή της Δημητσάνας ως ορμητήριο μας δικαίωσε πλήρως διότι συνδύασε τοποθεσία, ομορφιά, ανέσεις και καλό φαγητό. 

Μείναμε στο ξενώνα “Εν Δημητσάνη” ο οποίος βρίσκεται λίγα μέτρα έξω από το χωριό. Το δωμάτιο ήταν πάρα πολύ όμορφα διακοσμημένο, πεντακάθαρο, ευρύχωρο και το πρωινό του ήταν πολύ ωραίο φτιαγμένο με τοπικά προιόντα. Επίσης, το γεγονός ότι ήταν έξω από το χωριό μας γλύτωσε τη ταλαιπωρία του πάρκινγκ και της οδήγησης στα πολύ στενά δρομάκια της Δημητσάνας. 

Η Δημητσάνα μας κέρδισε με τη πρώτη ματιά. Χτισμένη αμφιθεατρικά, διατηρεί πλήρως τη γραφικότητά της με τα πέτρινα σπιτάκια, τα γραφικά εκκλησάκια και τα πλακόστρωτα δρομάκια. Αφήσαμε το αμάξι στο ξενοδοχείο και ξεκινήσαμε τη περιήγησή μας στο ιστορικό χωριό. Πριν την είσοδο του χωριού συναντήσαμε μια τρίτοξη γέφυρα.

Στο εσωτερικό του οικισμού είδαμε τη Βιβλιοθήκη της Δημητσάνας, το Ρολόι – σήμα κατατεθέν-  που ξεχωρίζει από μακρυά και τις οικίες του Παλαιών Πατρών Γερμανού και του Γρηγορίου του Ε’. Αυτό που μας εντυπωσίασε δε ήταν το Δημοτικό Σχολείο.

Λίγο έξω από το χωριό, υπάρχει επίσης το Υπαίθριο Μουσείο Υδροκίνησης. Το μουσείο αξιοποιεί τις παλιές εγκαταστάσεις, εναρμονίζεται πλήρως στο φυσικό περιβάλλον και προβάλει όλες τις παραδοσιακές τεχνικές που χρησιμοποιούσαν το τρεχούμενο νερό για την παραγωγή διαφόρων προιόντων. Στα κτήρια του στεγάζονται ο αλευρόμυλος, η νεροτριβή, το ρακοκάζανο, το βυρσοδεψείο και ο μπαρουτόμυλος. Εμείς το επισκεφτήκαμε εν μέσω της μακράς πεζοπορίας μας στο φαράγγι του Λούσιου. Προτείνω όμως να το δει κανείς ξεκούραστος διότι έχει πολύ ενδιαφέρον, είναι πολύ όμορφα στημένο και αξίζει να αφιερώσεις λίγο χρόνο για να το δεις όλο. 

Η Δημητσάνα πέρα από αξιοθέατα έχει και πολύ ωραία μαγαζιά. Με τα προσεγμένα καφέ με αισθητική που θα ζήλευε η Αθήνα, τα νόστιμα φαγητά με πρωταγωνιστή το αγριογούρουνο, τα παραδοσιακά προιόντα και τα γλυκά, ένα είναι το σίγουρο, στη Δημητσάνα θα περάσεις καλά όλες τις ώρες της ημέρας. Για μπιφτέκι αγριογούρουνου θα πας στο “Δρυμώνα“, για πεντανόστιμα μαγειρευτά θα πας “Στο Κιούπι“, για σπιτική μηλόπιτα στο “Άρωμα πλατείας“, για καφέ στο “Καφέ Αντίκα” και για ποτό στο coctail bar “Τα πάνω κάτω“. 

 Στη Στεμνίτσα… ακολουθώντας τα μονοπάτια

Με ορμητήριο μας τη Δημητσάνα, τις επόμενες μέρες εξερευνήσαμε και τα κοντινά χωριά.   Σε μόλις 15′ με το αμάξι φτάνεις στην όμορφη Στεμνίτσα. Σου προτείνω να πας νωρίς το πρωί για ένα καφεδάκι στη γραφική της πλατεία μαζί με τους λιγοστούς ντόπιους. Αν μάλιστα θες ελληνικό καφέ τότε πήγαινε στο καφενείο “Γερουσία“.

Από τη πλατεία της Στεμνίτσας ξεκινούν αρκετά μονοπάτια. Εμείς πεζοπορήσαμε στο φαράγγι του Λούσιου και συγκεκριμένα στο μονοπάτι που σε οδηγεί στη Δημητσάνα. Μπορείς να διαβάσεις περισσότερα για αυτή τη μοναδική εμπειρία εδώ. Αν δεν το έχεις με την πεζοπορία, ανηφόρισε τουλάχιστον προς το Κάστρο της Στεμνίτσας για να απολαύσεις τη μοναδική θέα προς το φαράγγι του Λούσιου.

Η Στεμνίτσα φημίζεται για τη Σχολή και τα εργαστήρια Αργυροχρυσοχοΐας και κάτι νόστιμα γλυκά με άχνη και καρύδι. Ως πρακτικοί άνθρωποι δοκιμάσαμε τα γλυκά στο παντοπωλείο “Το Αρκαδικό” και ήταν πεντανόμιστα. Ονομάζονται καρυδάτα και είναι ένα πολύ ιδιαίτερο γλυκό για να το πάρεις και πίσω στην Αθήνα. 

Πεζοπορία στο φαράγγι του Λούσιου

Με μήκος μόλις 23χλμ, ο ποταμός Λούσιος πήρε το όνομα του επειδή, σύμφωνα με τη παράδοση, στα νερά του έλουσαν τον νεογέννητο Δία οι νύμφες Νέδα, Αγνώ και Θεισόα. Παρότι μικρός είναι πολύ ορμητικός και αποδείχτηκε ιδιαίτερα χρήσιμος στους κατοίκους της περιοχής οι οποίοι αξιοποίησαν τα ορμητικά του νερά για τη παραγωγή διαφόρων προιόντων. Πλέον, είναι γνωστός για τις δραστηριότητες που μπορείς να κάνεις όπως ράφτινγκ, κανόε καγιάκ και πεζοπορία.

Εμείς επιλέξαμε να πεζοπορήσουμε στο περίφημο φαράγγι του και να δούμε από κοντά το φυσικό του κάλλος ακολουθώντας το μονοπάτι απο τη Στεμνίτσα προς τη Δημητσάνα. Η διαδρομή ήταν μοναδική και ο “θορυβώδης”  ποταμός μας έκανε παρέα στο μεγαλύτερο μέρος της διαδρομής. 

Από τη Μονή Προδρόμου στη Μονή Φιλοσόφου

Μέσα στο φαράγγι του Λούσιου, κρυμμένες στα βράχια, βρίσκονται οι Μονές του Προδρόμου και του Φιλοσόφου. Τις συναντήσαμε σαν όαση σε έρημο στη πεζοπορική διαδρομή που ακολουθήσαμε από τη Στεμνίτσα προς τη Δημητσάνα. Αν όμως δεν το έχεις με τη πεζοπορία, μπορείς να αφήσεις το αυτοκίνητό σου στη Μεταμόρφωση του Σωτήρα και από εκεί να ακολουθήσεις τη διαδρομή 800μ προς τη Μονή του Προδρόμου. Η συγκεκριμένη διαδρομή είναι εύκολη και ενδείκνυται και για παιδιά.

Κτισμένη μέσα στα βράχια, η Μονή Προδρόμου μας εντυπωσίασε τόσο εξωτερικά όσο και εσωτερικά. Οι φιλόξενοι καλόγεροι σερβίρουν ελληνικό καφέ με λουκουμάκι και είναι πρόθυμοι να σε ξεναγήσουν. Προσοχή όμως διότι το επισκεπτήριο σταματάει στη 13:00 το μεσημέρι.

Από τη Μονή Προδρόμου, μπορείς είτε να επιστρέψεις στο αμάξι σου για να πας οδικώς στη Μονή Φιλοσόφου ή να ακολουθήσεις τη πεζοπορική διαδρομή που ενώνει τις δυο μονές. Σαφώς και σου προτείνω τη δεύτερη επιλογή. Η διαδρομή είναι περίπου 1500μ και είναι πραγματικά μαγευτική. Καθώς η Μονή Φιλοσόφου είναι στη δυτική πλευρά,  διασχίσαμε τον ποταμό Λούσιο μέσω της ξύλινης γέφυρας του Φιλοσόφου. Στο σημείο αυτό βρεθήκαμε πολύ κοντά στο ποταμό και κάναμε μια μικρή παράκαμψη για να αγγίξουμε τα κρυστάλλινα νερά του.

Από εκείνο το σημείο το μονοπάτι έγινε ανηφορικό και σε 10′ περίπου συναντήσαμε τη πινακίδα στη θέση «Παλαιά Μονή Φιλοσόφου». Από εκεί αριστερά και πάνω πηγαίνεις προς τη παλαιά μονή, ενώ προς τα δεξιά για τη νέα μονή. Η παλαιά Μονή λειτούργησε και ως κρυφό σχολείο στα χρόνια της Τουρκοκρατίας. Από εκεί η θέα προς το φαράγγι σου κόβει την ανάσα ενώ απέναντι στο βάθος μέσα στα βράχια διακρίνεται η μονή του Προδρόμου. 

Στη νέα μονή Φιλοσόφου φτάσαμε κουρασμένοι από τα ανηφορικά σκαλοπάτια. Το καλό είναι όμως ότι έχει μεγάλη αυλή για να κάνεις ένα μικρό διάλειμμα για να ξεκουραστείς έως ότου πάρεις το δρόμο της επιστροφής. Ο μοναδικός καλόγερος της μονής είναι πολύ φιλόξενος, έχει όρεξη για κουβέντα και θα σου προσφέρει καφέ, λουκουμάκι και νερό.

Η συνολική διαδρομή από το χώρο στάθμευσης στη Μεταμόρφωση του Σωτήρα μέχρι τη Μονή του Φιλοσόφου και πάλι πίσω είναι 4600μ. Αλλά επειδή θα κάνεις ενδιάμεσες στάσεις δε θα σου φανεί πολύ δύσκολο. Τι να πούμε και εμείς που περπατήσαμε 15χλμ!

💡 travelfox tip: Για τη διαδρομή αυτή θα χρειαστείς παπούτσια πεζοπορίας

Αποχαιρετώντας την Ορεινή Αρκαδία από το Κάστρο της Καρύταινας

Τη τελευταία μέρα της εκδρομής μας είπαμε να ακολουθήσουμε διαφορετικό δρόμο επιστροφής και να περάσουμε από τη Καρύταινα. Περάσαμε ξανά από την Στεμνίτσα, έπειτα από το Ελληνικό και σε 40′ φτάσαμε στην όμορφη Καρύταινα. Το πρώτο πράγμα που παρατηρείς είναι το φράγκικο κάστρο του 13ου αιώνα στη κορυφή του βράχου. Αν είσαι πάνω από 30 χρονών, πιθανότατα να σου θυμίζει κάτι και αυτό γιατί το έχεις δει στη πίσω μεριά του πεντοχίλιαρου, την εποχή που είχαμε τις δραχμές.

Σταθμεύσαμε το αμάξι στην είσοδο του χωριού και ξεκίνησα την ανάβαση προς το κάστρο ακολουθώντας το λιθόστρωτο δρομάκι. Η ανάβαση προς το κάστρο είναι 400μ περίπου αλλά σε αποζημιώνει η πανοραμική θέα της αρκαδικής γης απο ψηλά.

Το εξωτερικό μέρος του κάστρου διατηρείται σε αρκετά καλή κατάσταση, σε αντίθεση με το εσωτερικό του που είναι ερειπωμένο. Λίγο πριν το κάστρο υπάρχει μια διακλάδωση του μονοπατιού που οδηγεί στο σπίτι του Κολοκοτρώνη και την παλιά εκκλησία της Παναγίας που έχτισε ο ίδιος. Το κάστρο, άλλωστε, έπαιξε σημαντικό ρόλο την περίοδο της Τουρκοκρατίας, αποτελώντας προσωπικό ορμητήριο του Κολοκοτρώνη.

Λίγο πριν φύγουμε, περάσαμε από το εργαστήρι “Τα ζυμαρικά της Κυριακής” όπου έχει χειροποίητα ζυμαρικά με πρώτες ύλες δικής τους παραγωγής. Εμείς προτιμήσαμε το μικρό χυλοπιτάκι ολικής άλεσης και ζέας και ήταν πολύ νόστιμα. Tα προϊόντα τους μπορεί κανείς να τα προμηθευτεί  και από το eshop τους. 

Καλό σου ταξίδι!

travelfox 🦊