Από τα τέλη Φλεβάρη 2020, ο κορονοϊός (ή covid-19 ή coronavirus) έβαλε φρένο στα ταξιδιωτικά πλάνα εκατομμυρίων ανθρώπων, χιλιάδες πτήσεις ακυρώθηκαν, ξενοδοχεία έκλεισαν και πολλές αεροπορικές εταιρείες ακινητοποιήσαν το στόλο τους. Μιλάμε πλέον για ένα πρωτοφανές γεγονός σε παγκόσμια κλίμακα που επηρεάζει όλες τις χώρες, όλες τις οικονομίες και όλους τους κλάδους. Αποφάσισα σήμερα, παραφράζοντας το αγαπημένο μου βιβλίο, “Έρωτας στα χρόνια της χολέρας” του Γκαμπριέλ Γκαρσία Μάρκες, να γράψω κάποιες προσωπικές σκέψεις και προβληματισμούς από τη πλευρά ενός ανθρώπου που του αρέσουν πολύ τα ταξίδια και οι συναντήσεις με νέους πολιτισμούς και κουλτούρες.
Στην αρχή κάθε χρονιάς, πάντα ξεκινάω μια έρευνα για να αποφασίσω που θα ταξιδέψουμε. Για τις οικογενειακές εξορμήσεις, συνήθως εκμεταλλεύομαι αργίες και τριήμερα όπου τα σχολεία είναι κλειστά και επιλέγω κοντινούς προορισμούς κάπου στην Ελλάδα. Για το Πάσχα και ίσως την αρχή του καλοκαιριού επιλέγω πιο μακρινούς προορισμούς στο εξωτερικό ενώ για τα μέσα καλοκαιριού η επιλογή γίνεται ανάμεσα στα αμέτρητα πανέμορφα νησιά μας και τώρα τελευταία σε κάποιο βουνό. Είμαι, λοιπόν, από τους ανθρώπους που Γενάρη μήνα έχουν κλείσει ήδη καλοκαιρινές διακοπές. Φέτος, όμως, για έναν παράξενο λόγο δεν είχα κλείσει απολύτως τίποτε. Κατέληξα να έχει έρθει ο Φεβρουάριος και να μην έχω κλείσει ούτε για το Πάσχα. Εννοείται ότι και έρευνα είχα κάνει και είχα φτάσει στο τσακ να κλείσω για Τοσκάνη. Αλλά κάτι με κρατούσε από το να το αποφασίσω. Το μόνο ταξίδι που έκλεισα (με εξαργύρωση μιλίων) ήταν για τα γενέθλια του μεγάλου μου γιου, τον Ιούνιο 2020 στη Ρώμη. Όπως βλέπεις το φλερτ ήταν με την Ιταλία.
Έρχεται λοιπόν ο κορονοϊός στην Ευρώπη και στη χώρα μας και αρχίζουμε όλοι να συνειδητοποιούμε με τον πιο άμεσο τρόπο, πως όταν κάνεις σχέδια κάποιος από πάνω γελάει. Όσες φορές προγραμματίζω ένα ταξίδι, το μόνο που με αγχώνει είναι να μην αρρωστήσει κάποιο από τα παιδιά και δε μπορέσουμε να ταξιδέψουμε. Το να “νοσήσει” όλος ο κόσμος δε μου είχε περάσει ποτέ από το μυαλό. Και τι γίνεται τώρα? Πόσο θα μας επηρεάσει όλη αυτή η κατάσταση? Και δεν εννοώ μόνο για αυτή τη χρονιά, το 2020 που ήδη χάσαμε το Πάσχα και είναι υπό διαπραγμάτευση το καλοκαίρι. Ο προβληματισμός μου είναι για τα επόμενα χρόνια. Τι σημάδια θα μας έχει αφήσει όλο αυτό? Εκτός από οικονομικές συνέπειες, τι άλλου είδους συνέπειες θα μας αφήσει σε ότι έχει να κάνει με τις ταξιδιωτικές μας συνήθειες? Κάθομαι και σκέφτομαι, στο επόμενο ταξίδι που θα οργανώσω στο εξωτερικό (που ελπίζω να είναι σύντομα), μήπως πρέπει να κλείσω εισιτήρια με δυνατότητα ακύρωσης? Και εκεί που ταξιδεύουμε πλέον πως θα είναι η ταξιδιωτική μας συμπεριφορά? Για μένα το ταξίδι σε έναν νέο προορισμό σημαίνει έρχομαι κοντά στους ντόπιους, ανακαλύπτω τη καθημερινότητά τους, μιλάω μαζί τους, δοκιμάζω τα φαγητά που τρώνε (σε λογικά πλαίσια). Μήπως όμως αυτό το social distancing μας αφήσει κάποια κουσούρια? Πόσο εξωπραγματικό είναι πλέον πριν ταξιδέψεις, να υπάρχει κάποιος αρμόδιος στο αεροδρόμιο που θα σου κάνει ένα τεστ για να επιβεβαιώσει ότι είσαι υγιής? Πόσο απίθανο είναι στη χώρα που θα πας να κυκλοφορείς με μια μάσκα?
Θυμάμαι, το ταξίδι μου πριν δυο χρόνια τέτοια εποχή στην Ιαπωνία. Στο Τόκιο έβλεπες τους περισσότερους Ιάπωνες να κυκλοφορούν με μια μάσκα. Όχι μόνο μάσκες μιας χρήσης σαν αυτές που κυκλοφορούν εδώ. Αρκετοί Ιάπωνες φορούσαν προσωποποιημένες (personalised) μάσκες σε διάφορα χρώματα και σχέδια (prints) που μαρτυρούσαν ότι έχουν γίνει κάποιο είδους αξεσουάρ της γκαρνταρόμπας τους. Ήταν δε τόσο φυσιολογικό να τις φοράνε που δεν τις αποχωρίζονταν ούτε για να βγάλουν μια αναμνηστική φωτογραφία μπροστά από κάποιο μνημείο. Τότε μου είχε φανεί τόσο παράξενο και αστείο αλλά μήπως σιγά σιγά εξοικειωθούμε και εμείς στην Ευρώπη με την ιδέα της μάσκας? Ειδικά αν αρχίσουν μεγάλοι οίκοι μόδας και γνωστά brands να βγάζουν στη συλλογή τους μάσκες, με όμορφα σχέδια και χρώματα, μήπως τελικά τις υιοθετήσουμε όπως έχουμε κατά καιρούς κάνει με άλλες παράξενες τάσεις της μόδας (mules, ugly sneakers, platform shoes και τόσα άλλα)?
Γενικά είμαι ένας αισιόδοξος άνθρωπος και θέλω να πιστεύω ότι σύντομα θα βρεθεί το φάρμακο και το εμβόλιο κατά του κορονοϊού και σιγά σιγά θα επανέλθουμε στη φυσιολογική μας ζωή. Όμως πιστεύω ότι ένα μικρό σημάδι θα αφήσει σε όλους μας (καλώς ή κακώς) που θα το κουβαλάμε στις “αποσκευές” μας και θα καθορίζει τις μελλοντικές μας αποφάσεις και συμπεριφορές.